Er was eens... mijn eerste jurk.
Het is te zeggen: dit stukje gaat over de jurk waar ik het langst geleden aan begonnen ben.
Door mijn katoenvrees (waar ik hier al over vertelde) en enkele moeilijk te overkomen obstakels heeft er lange tijd een hoopje jurk in de kast gelegen.
Vooruitziend als ik ben*, sloeg ik in december al aan het overtekenen. De nauwsluitende bloemenjurk uit het Grote Naaiboek, dat leek me wel wat.
Ik had een heel mooi stofje op de kop kunnen tikken, mooie print, lichte stretch, heerlijke kwaliteit.
Lapje aaien, even slikken, en dan meedogenloos de schaar erin. En stilletjes hopen dat alles goed komt.
Wel, het ging goed. Een rits, en een blinde dan nog wel! Die dan ook behoorlijk blind van onder de machine vandaan kwam *fjoewie*.
De pasvorm was niet slecht als basis, maar zoals een nauwsluitende bloemenjurk dat vereist, kwamen er nog wat speldjes aan te pas voor een verdere optimalisatie.
Daar stond ik dan, in december, blootvoets in een parochiezaaltje, met een hoop speldjes ter hoogte van mijn boezem en in mijn zij. En toen, de horror: het stofje bleek doorschijnend!
Ai nee! Het woord 'beleg' jaagde mij al schrik aan, maar 'voering', daarop blokkeerde ik. Te denken dat ik die voering óók nog eens aan mijn lijf zou moeten aanpassen.
Het model werd vervloekt - "nauwaansluitend, Jozefien, werkelijk? Als eerste jurkje? In katoen???" Ik kon me wel voor het hoofd slaan.
Tot het Stoffenspektakel kon ik me verschuilen achter het argument dat ik geen voering had.
Maar ook daarna bleef het doorschijnende jurkje onaangeroerd in de kast liggen. In een zwarte zak, zo hoefde ik het niet aan te zien.
Begin deze maand ging de alarmbel af. Zou het einde-van-de-zomergevoel er iets mee te maken hebben? Ik aaide mijn jurkje en ging ik aan de slag.
Voering knippen die aan het beleg past? Uitproberen maar! Teken teken teken, knip knip knip, stik stik stik.
Ahja, voering aan een blinde rits stikken, hupsakee. Been there, done that (in december, weet u nog). Stukjes rits werden net iets té blind gestikt, waar de rits op blokkeerde.
Tornen, en opnieuw! En nog eens tornen, en opnieuw, en... euh, repeat. Ik vertel heus niet hoeveel ik getornd heb aan die rits.
Maar bon, 't zag er goed uit. Afwerking in zicht, kleedje bijna draagbaar?!
Ja tarara... Mijn halsafwerking was best goed gelukt ,maar aan de armen liep het helemaal fout. Ik kan niet zeggen wát er allemaal aan scheelde, maar het komt erop neer dat de jurk er ok uitzag zolang ik mijn armen niet omhoog deed.
Op de deadline - een familiefeestje - heb ik het ding aangehad. Met name in een gehandicaptentoilet, met mijn schoonmoeder en haar drie zussen samen in dat kot. De dames lustig aan het spelden, bibi een tevreden blik, want het zou goedkomen.
En nu is het wachten. Het interventieteam heeft zijn werk gedaan en het jurkje ligt op 121 km afstand te wachten op een pasbeurt.
Jullie benieuwd? Ik vast meer!
*Ik ben helemaal niet zo vooruitziend. Het is gewoon leuk om dat af en toe van jezelf te denken.
Het is te zeggen: dit stukje gaat over de jurk waar ik het langst geleden aan begonnen ben.
Door mijn katoenvrees (waar ik hier al over vertelde) en enkele moeilijk te overkomen obstakels heeft er lange tijd een hoopje jurk in de kast gelegen.
Vooruitziend als ik ben*, sloeg ik in december al aan het overtekenen. De nauwsluitende bloemenjurk uit het Grote Naaiboek, dat leek me wel wat.
Ik had een heel mooi stofje op de kop kunnen tikken, mooie print, lichte stretch, heerlijke kwaliteit.
Lapje aaien, even slikken, en dan meedogenloos de schaar erin. En stilletjes hopen dat alles goed komt.
Wel, het ging goed. Een rits, en een blinde dan nog wel! Die dan ook behoorlijk blind van onder de machine vandaan kwam *fjoewie*.
De pasvorm was niet slecht als basis, maar zoals een nauwsluitende bloemenjurk dat vereist, kwamen er nog wat speldjes aan te pas voor een verdere optimalisatie.
Daar stond ik dan, in december, blootvoets in een parochiezaaltje, met een hoop speldjes ter hoogte van mijn boezem en in mijn zij. En toen, de horror: het stofje bleek doorschijnend!
Ai nee! Het woord 'beleg' jaagde mij al schrik aan, maar 'voering', daarop blokkeerde ik. Te denken dat ik die voering óók nog eens aan mijn lijf zou moeten aanpassen.
Het model werd vervloekt - "nauwaansluitend, Jozefien, werkelijk? Als eerste jurkje? In katoen???" Ik kon me wel voor het hoofd slaan.
Tot het Stoffenspektakel kon ik me verschuilen achter het argument dat ik geen voering had.
Maar ook daarna bleef het doorschijnende jurkje onaangeroerd in de kast liggen. In een zwarte zak, zo hoefde ik het niet aan te zien.
Begin deze maand ging de alarmbel af. Zou het einde-van-de-zomergevoel er iets mee te maken hebben? Ik aaide mijn jurkje en ging ik aan de slag.
Voering knippen die aan het beleg past? Uitproberen maar! Teken teken teken, knip knip knip, stik stik stik.
Ahja, voering aan een blinde rits stikken, hupsakee. Been there, done that (in december, weet u nog). Stukjes rits werden net iets té blind gestikt, waar de rits op blokkeerde.
Tornen, en opnieuw! En nog eens tornen, en opnieuw, en... euh, repeat. Ik vertel heus niet hoeveel ik getornd heb aan die rits.
Maar bon, 't zag er goed uit. Afwerking in zicht, kleedje bijna draagbaar?!
Ja tarara... Mijn halsafwerking was best goed gelukt ,maar aan de armen liep het helemaal fout. Ik kan niet zeggen wát er allemaal aan scheelde, maar het komt erop neer dat de jurk er ok uitzag zolang ik mijn armen niet omhoog deed.
Op de deadline - een familiefeestje - heb ik het ding aangehad. Met name in een gehandicaptentoilet, met mijn schoonmoeder en haar drie zussen samen in dat kot. De dames lustig aan het spelden, bibi een tevreden blik, want het zou goedkomen.
En nu is het wachten. Het interventieteam heeft zijn werk gedaan en het jurkje ligt op 121 km afstand te wachten op een pasbeurt.
Jullie benieuwd? Ik vast meer!
*Ik ben helemaal niet zo vooruitziend. Het is gewoon leuk om dat af en toe van jezelf te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten